صدیقه جون دلم برات یه عالمه تنگ شده بود

رفت از بر من آنکه مرا مونس جان بود دیگر به چه امید در

این شهر توان بود.

سعدی

به خدا عشق به رسوا شدنش می ارزد و به مجنون و به لیلا شدنش

می ارزد دفتر قلب مرا وا کن و نامی بنویس سند عشق ، به امضا شدنش می ارزد

می‌تراود مهتاب

می‌درخشد شبتاب،

نیست یکدم شکند خواب به چشم کس و لیک

غم این خفته چند

خواب در چشم ترم می‌شکند.

نگران با من استاده سحر

صبح می‌خواهد از من

کز مبارک دم او آورم این قوم بجان باخته را بلکه خبر

در جگر لیکن خاری

از ره این سفرم می‌شکند .

نازک آرای تن ساق گلی

که به جانش کشتم

و به جان دادمش آب

ای دریغا! به برم می‌شکند

دستها می‌سایم

تا دری بگشایم

بر عبث می‌پایم

که به در کس آید

در ودیوار بهم ریخته‌شان

بر سرم می‌شکند

گورستان با سکوتش میگوید سخت نگیر زندگی ارزش یک ثانیه اندوه را ندارد...

به هرکس مینگرم در شکایت است.در حیرتم که لذت دنیا به کام کیست....

عهدی را که در طوفان با خدا می بندی در ارامش فراموش نکن

گاهی باید به دور خود دیوار تنهایی کشید.....!!!!

نه برای اینکه دیگران را از خود دور کنی بلکه برای اینکه ببینی برای چه

کسانی اهمیت داری که این دیوار را بشکنند

به آرامی آغاز به مردن می کنی

اگر سفر نکنی،

اگر کتابی نخوانی،

اگر به اصوات زندگی گوش ندهی،

اگر از خودت قدردانی نکنی.

به آرامی آغاز به مردن می کنی

زمانی که خود باوری را در خودت بکشی،

وقتی نگذاری دیگران به تو کمک کنند.

به آرامی آغاز به مردن می کنی

اگر برده‏ عادات خود شوی،

اگر همیشه از یک راه تکراری بروی،

اگر روزمرّگی را تغییر ندهی،

اگر رنگ های متفاوت به تن نکنی،

یا اگر با افراد ناشناس صحبت نکنی.

تو به آرامی آغاز به مردن می کنی

اگر از شور و حرارت،

از احساسات سرکش،

و از چیزهایی که چشمانت را به درخشش وا می دارند،

و ضربان قلبت را تندتر می کنند، دوری کنی.

تو به آرامی آغاز به مردن می کنی

اگر هنگامی که با شغلت‌ یا عشقت شاد نیستی، آن را عوض نکنی،

اگر برای مطمئن در نامطمئن خطر نکنی،

اگر ورای رویاها نروی،

اگر به خودت اجازه ندهی،

که حداقل یک بار در تمام زندگیت

ورای مصلحت ‌اندیشی بروی.

امروز زندگی را آغاز کن!

امروز مخاطره کن!

امروز کاری کن!

نگذار که به آرامی بمیری!

شادی را فراموش نکن

زندگی دفتری از خاطر هاست. یک نفر در شب کم، یک نفر

در دل خاک، یک نفر همدم خوشبختی هاست، یک نفر همسفر سختی هاست، چشم تا باز

کنیم عمرمان میگزرد ما همه همسفریم. اونی که یار تو بود، اگه غمخوار تو

بود، قلبش رو پس نمی داد دل به هر کس نمی داد، دل می گفت مقدسه عشق اون

برام بسه ،از نگاش نفهمیدم که دروغ وهوسه، غصه خوردن نداره ،گریه کردن

نداره، به یه قلب بی وفا دل سپردن نداره، آخر قصه چی شد، قلب اون مال کی شد

اون که از من پر گرفت چی می خواستیم وچی شد، اونی که مال تو بود اگه لایق

تو بود تورو تنها نمی ذاشت، با خودت جا نمی ذاشت... اونی که یار تو بود،

اگه غمخوار تو بود، قلبش رو پس نمی داد دل به هر کس نمی داد.

رفت؟؟

به سلامت

من خدا نیستم که بگویم اگر صدبار توبه شکستی باز آی...

آنکه رفت به حرمت آنچه با خود برد حقه بازگشت ندارد

لااقل مرد باشد بر نگردد.

خط زدن بر من پایانه من نیست .

آغازبی لیاقتی اوست...

در رفاقت با وفا بودن شرط مردانگیست ، ورنه با یک

استخوان صد سگ رفیقت میشوند

رفیق بی معرفت را کمتر از دشمن نمی دانم

شوم قربان آن دشمن که بویی از معرفت دارد

تقصیره برگ ها نیست

آدم ها همینند

نفس بدهی لهت میکنند

دکتر علی شریعتی: کسی که راه را غلط رفته، اگر درست راه

برود، زودتر ممکن است راه درست را بیابد تا آنکه در راه درست، غلط راه می رود.