این

روزها که می گذرد

 یک ترانه تلخ

 قصه ی تنهایی های مرا می سراید

 سمفونی گوش خراشی است

 روزهاست پنبه دگر فایده ندارد

 ……باید باور کنم

 تنهایم

چرا غم ها نمی دانند که من غمگین ترین غمگین شهرم ، بیا

هی دوست با من باش که من تنهاترین تنهای شهرم

نکنه

خدا نکرده سفر بهت بسازه ، عوض کنه هواتو آب و هوای تازه ، نکنه خدا نکرده یادت نمونه

اشکام ، یادت بره چه خستم یادت بره چه تنهام

نکنه

خدا نکرده سفر بهت بسازه ، عوض کنه هواتو آب و هوای تازه ، نکنه خدا نکرده یادت نمونه

اشکام ، یادت بره چه خستم یادت بره چه تنهام

برو

ولی اینو بدون هر جا باشی دوست دارم ، هنوز برای دیدنت رو رویاهام پا میزارم ، دل منو

شکستی وقتی تنهام گذاشتی ، کاش می دونستم که تو هیچوقت دوسم نداشتی

پناهم

می دهی امشب ؟ میان آب و گل رقصان ، میان خار و گل خندان در آن آغوش نورانی ، پناهم

می دهی امشب ؟ دل و دین در کف یغما و من تنها در این هنگام روحانی ، پناهم می دهی امشب؟؟؟؟

زندگی

چون قفس است ، قفسی تنگ پر از تنهایی ، و چه خوب است دم غفلت آن زندان بان ، و سپس

بال و پر عشق گشودن ، بعد از آن هم پرواز

همه

ی خودم را مال تو کرده ام

چقدر

دنیای تو بزرگ است

هنوز

از تنهایی سخن می گویی

چقدر

کم هستم!

منو

یک تنهایی و یک شمع روشن … خدایا نکند باد بیاید . . .

ساده ی ساده ...

از دست می روند ..!

همه ی آن چیز ها که .....

سخت سخت ... به دست آمدند !..

مـهـربـانـی تـا کـــــــی ؟؟

بـگـذار سـخـت باشم و سـرد !!

بـاران کـه بـاریــد... چـتـر بـگـیـرم و چـکـمـه!!!

خـورشـیـد کـه تـابـیـد... پـنـجـره ببـندم و تـاریـک !!!

اشـک کـه آمـد... دسـتـمـالـی بـردارم و خـشـک !!!

او کـه رفـت،

نـیـشخـنـدی بـزنـم و سـوت...

الهام جان چرا انقدر غمگین مینویسی؟؟؟زندگی رو دریاب، سرشار از زیباییست....... نه این زندگی که همه میبینن.... عادت بده چشم هاتو به زیبا دیدن!! زیبایی هست، آرامش هست، شادی هست.... فقط باید بخوای که ببینیش، باید بخوای که حسش کنی.... فقط به خود انسان بستگی داره.....

ممنون اما کسی زندگی منو نمیدونه..... اما چشم سعی میکنم...

حواس وسیله ی کشف نیست بلکه فقط وسیله ی ارتباط عملی پیدا کردن با عالم خارج

است و همین طور عقل .آن همان مایه ی دانشی است که در جانوران ، غریزه و در انسان ،

عقل را به وجود می

آورد . از آن مایه ی دانش در انسان قوه ی اشراقی به ودیعه گذاشته شده که در

عموم به حال ضعف و ابهام و محو است ، ولی ممکن است که قوت و کمال یابد تا آنجا که

شخص متوجه شود که آن اصل اصیل در او نفوذ کرده مانند آتشی که در آهن نفوذ و آنرا

سرخ می کند . به عبارت دیگر اتصال خود را با مبدا در می یابد و آنش عشق در او

افروخته می شود ، هم تزلزل خاطری که از عقل در انسان رخ کرده مبدل به اطمینان می

گردد ، هم علاقه اش از جزئیات سلب می شود . هانری برگسون

به انجام کارهای نیک ادامه دهید ،

حتی اگر دیگران آنها را به نام خویش ادعا کنند ؛

کارهای شما پیشکشی ست  به خدا،

و هیچ کس نمی تواند " خدا "  را فریب دهد ..

حضرت علی ابن ابیطالب علیه السلام :

در عجبم از مردمی که:

به دنبال دنیایی هستند که روز به روز از آن دورتر میشوند،

و غافلند از آخرتی که روز به روز به آن نزدیکتر میشوند.

در پی دانه مرو همچو  کبوتر،  که تو را

           عاقبت  بهر  یکی  دانه،  به  دام  اندازند

 صید کن شیر صفت، نیم بخور، نیم ببخش

           تا به  هرجا که روی، بر تو سلام اندازند

نا کرده گناه در جهان کیست بگو       وان کس که گنه نکرد چون زیست بگو

 چقدر این دوست داشتن های بی دلیل…خوب

است!

 مثل همین باران بی سوال

 که هی می بارد…

 که هی اتفاق آرام و شمرده شمرده می بارد!!

به به چه نمازی !!

فکرم همه‌جا هست، ولی پیش خدا نیست

سجاده زر دوز که محراب دعا نیست

گفتند سر سجده کجا رفته حواست؟

اندیشه سیال من ـ ای دوست ـ کجا

نیست؟

 از شدت اخلاص من عالم شده حیران

تعریف نباشد، ابداً قصد ریا نیست

از کمیتِ کار که هر روز سه وعده

از کیفیتش نیز همین بس که قضا نیست

یک‌ذره فقط کُندتر از سرعت نور است

هر رکعتِ من حائز عنوان جهانی‌ست

این سجده سهو است؟ و یا رکعت آخر؟

چندی‌ست که این حافظه در خدمت ما نیست

ای دلبر من! تا غم وام است و تورم

محراب به یاد خم ابروی شما نیست

بی‌دغدغه یک سجده راحت نتوان کرد

تا فکر من از قسط عقب‌مانده جدا نیست

هر سکه که دادند دو تا سکه گرفتند

گفتند که این بهره بانکی‌ست، ربا نیست

از بس‌که پی نیم ‌وجب نان حلالیم

در سجده ما رونق اگر هست، صفا نیست

به به، چه نمازی‌ست! همین است که گویند

راه شعرا دور ز راه عرفا نیست